NUMARALI
HADİS-İ ŞERİF:
حَدَّثَنَا
مُوسَى بْنُ
إِسْمَعِيلَ
قَالَ
حَدَّثَنَا
حَمَّادٌ
عَنْ ثَابِتٍ
عَنْ أَنَسٍ
أَنَّ
رَسُولَ
اللَّهِ
صَلَّى اللَّهُ
عَلَيْهِ
وَسَلَّمَ
نَدَبَ
أَصْحَابَهُ
فَانْطَلَقُوا
إِلَى بَدْرٍ
فَإِذَا هُمْ
بِرَوَايَا
قُرَيْشٍ
فِيهَا
عَبْدٌ
أَسْوَدُ
لِبَنِي الْحَجَّاجِ
فَأَخَذَهُ
أَصْحَابُ
رَسُولِ اللَّهِ
صَلَّى
اللَّهُ
عَلَيْهِ
وَسَلَّمَ
فَجَعَلُوا
يَسْأَلُونَهُ
أَيْنَ أَبُو
سُفْيَانَ
فَيَقُولُ
وَاللَّهِ
مَالِي بِشَيْءٍ
مِنْ أَمْرِهِ
عِلْمٌ
وَلَكِنْ
هَذِهِ
قُرَيْشٌ
قَدْ جَاءَتْ
فِيهِمْ
أَبُو جَهْلٍ
وَعُتْبَةُ وَشَيْبَةُ
ابْنَا
رَبِيعَةَ
وَأُمَيَّةُ
بْنُ خَلَفٍ
فَإِذَا
قَالَ لَهُمْ
ذَلِكَ ضَرَبُوهُ
فَيَقُولُ
دَعُونِي
دَعُونِي أُخْبِرْكُمْ
فَإِذَا
تَرَكُوهُ
قَالَ وَاللَّهِ
مَالِي بِأَبِي
سُفْيَانَ
مِنْ عِلْمٍ
وَلَكِنْ
هَذِهِ
قُرَيْشٌ
قَدْ
أَقْبَلَتْ
فِيهِمْ أَبُو
جَهْلٍ
وَعُتْبَةُ
وَشَيْبَةُ
ابْنَا رَبِيعَةَ
وَأُمَيَّةُ
بْنُ خَلَفٍ
قَدْ أَقْبَلُوا
وَالنَّبِيُّ
صَلَّى
اللَّهُ عَلَيْهِ
وَسَلَّمَ
يُصَلِّي
وَهُوَ
يَسْمَعُ
ذَلِكَ
فَلَمَّا انْصَرَفَ
قَالَ
وَالَّذِي
نَفْسِي
بِيَدِهِ
إِنَّكُمْ
لَتَضْرِبُونَهُ
إِذَا صَدَقَكُمْ
وَتَدَعُونَهُ
إِذَا
كَذَبَكُمْ هَذِهِ
قُرَيْشٌ
قَدْ
أَقْبَلَتْ
لِتَمْنَعَ
أَبَا
سُفْيَانَ
قَالَ أَنَسٌ
قَالَ رَسُولُ
اللَّهِ
صَلَّى
اللَّهُ
عَلَيْهِ وَسَلَّمَ
هَذَا مَصْرَعُ
فُلَانٍ
غَدًا
وَوَضَعَ
يَدَهُ عَلَى
الْأَرْضِ
وَهَذَا
مَصْرَعُ
فُلَانٍ
غَدًا وَوَضَعَ
يَدَهُ عَلَى
الْأَرْضِ
وَهَذَا مَصْرَعُ
فُلَانٍ
غَدًا
وَوَضَعَ
يَدَهُ عَلَى
الْأَرْضِ
فَقَالَ
وَالَّذِي
نَفْسِي
بِيَدِهِ مَا
جَاوَزَ
أَحَدٌ
مِنْهُمْ عَنْ
مَوْضِعِ يَدِ
رَسُولِ
اللَّهِ
صَلَّى
اللَّهُ
عَلَيْهِ
وَسَلَّمَ
فَأَمَرَ
بِهِمْ
رَسُولُ اللَّهِ
صَلَّى
اللَّهُ
عَلَيْهِ
وَسَلَّمَ فَأُخِذَ
بِأَرْجُلِهِمْ
فَسُحِبُوا
فَأُلْقُوا
فِي قَلِيبِ
بَدْرٍ
Enes'den rivayet
edildiğine göre,
Rasûlullah (s.a.v.)
eshâbını (Bedr'e gitmeye) davet etmiş, onlarda Bedr'e (doğru) yola çıkmışlar,
(yolda) Kureyş'in su taşıyan develeriyle karşılaşıvermişler, (develerin
idarecisi olarak) başlarında da Haccac oğullarına ait siyah bir köle varmış,
bunun üzerine Rasûlullah (s.a.v.)'in ashabı onu yakalayıp
"Ebû Süfyân
nerededir? diye köleyi sorguya çekmişler. O da;
"Vallahi benim,
onun işi hakkında hiçbir bilgim yoktur. Fakat işte Kureyş geldi, içlerinde Ebû
Cehîl, Râbiâ'nın iki oğlu Şeybe ile Utbe ve Umeyye b. Halef de vardır, diyordu.
O bunu söylüyor (sahabe-i kiram da) onu dövüyordu. Bunun üzerine (köle
korkusundan);
Beni (dövmeyi)
bırakınız, beni bırakınız, size (gerçeği) haber vereceğim." diyordu.
Bıraktıkları zaman da;
Vallahi benim Ebû Süfyân
hakkında hiçbir bilgim yok. Ama işte Kureyş (size doğru) yola çıktı içlerinde
Ebu Cehil, Râbiâ'nın iki oğlu Utbe ile Şeybe ve Umeyye b.Halef de var. (Size
doğru) yöneldiler." diyordu. Peygamber (s.a.v.) de namaz kılıyor ve bu konuşmayı
işitiyordu. Namazı bitince;
"Nefsim yed-i
kudretinde olan Zât'a yemîn olsun ki, siz onu doğru söylediği zaman
dövüyürsunuz, yalan söylediği zaman da bırakıyorsunuz. İşte Kureyş Ebu Süfyam
(sizin saldırınızdan) korumak için (size) yönelmiş (üzerinize
gelmektedir." buyurdu.
(Daha sonra) Enes şöyle
devam etti; Rasûlullah (s.a.v.) (onlara bu ikazı yaptıktan sonra);
"Şurası yarın
falanın düşeceği yerdir." deyip elini yere koydu "ve şurası da yarın
falanın düşeceği yerdir." deyip elini tekrar (bir başka) yere koydu.
"Şurası da yarın falanın düşeceği yerdir." deyip elini tekrar (bir
başka) yere koydu. Şurası da yarın falancanın değeceği yerdir." deyip
elini (bir başka) yere (daha) koydu. (Enes) dedi ki: Nefsim elinde olan Allah'a
yemin ederim ki ertesi gün müşriklerden hiçbiri Rasûlullah (s.a.v.)'in elini
koyduğu yerden öteye geçemedi. (Hepsi de işaret edilen yerlere düştüler). Bunun
üzerine Rasûlullah (s.a.v.) onlar hakkında emir verdi ayaklarından tutulup
çekilerek Bedr'in Kuleyb isimli kuyusuna atıldılar.
İzah:
Müslim, cihâd
Metinde geçen Ravâyâ
kelimesi, Râviye kelimesinin çoğuludur. Râviye ise, "Su taşıyan deve"
demektir. Bu hadis mürseldir. Fakat bilindiği gibi sahabinin mürsel haberi
merfu' hükmündedir.